Grande dame Charley Toorop (1891-1955) nam een uitzonderlijke plaats in binnen de Nederlandse kunstwereld van voor de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen bevocht Charley Toorop haar eigen plek in een mannenbolwerk, ook moest ze zich artistiek bewijzen ten opzichte van haar vader, de beroemde kunstenaar Jan Toorop. Dochter Toorop ontwikkelde echter een geheel eigen stijl. Haar werk is niet te koppelen aan een specifieke stroming of groep.
Toorops portretten – ze schilderde het liefst mensen of mensgroepen – waren harder, scherper en minder gedetailleerd dan dat van haar neorealistische tijdgenoten. Ze had geroken aan het internationale expressionisme, was bewonderaar van Van Gogh en schilderde met sociaal-realistische inslag. Haar zwaar-aangezette lijnen en stevige kleurgebruik zorgen voor een heftig en spannend effect.
Toorop leefde voor de kunst en ontpopte zich als een fanatiek netwerker. Kunstenaars die er toe deden kwamen bij haar over de vloer. Of ze nu beginnend waren of gevierd, deed er niet toe. Talent en gedrevenheid was de enige toelatingseis voor schilders, filmmakers en schrijvers tot haar entourage. En die bestond niet alleen uit mensen die haar smaak deelden. Toorop stond bekend om pittige discussies met haar gasten, die zij ook bleef voeren door de wc-deur heen.
Als gescheiden moeder van drie kinderen, die zij voornamelijk door anderen liet opvoeden, koos ze een levensstijl die wenkbrauwen deed optrekken. Feitelijk leefde ze waarschijnlijk hetzelfde soort bestaan als haar mannelijke collega’s. Haar twee zoons Edgar en John Fernhout, traden toe tot de Toorop-kunstenaarsdynastie en behaalden artistieke successen. John werd filmmaker, Edgar ging schilderen. En ook hij moest vechten om zijn eigen stijl te vinden, met het oeuvre van zijn moeder en grootvader als artistieke last.
