De uitbundige interieurs van Jan Worst (1953) springen direct in het oog door de rijke detaillering en de vreemde combinaties van personen en objecten. Op het eerste gezicht lijken zijn schilderijen natuurgetrouwe weergaves van reële gebeurtenissen, maar bij nadere beschouwing blijken ze uit losse e
...lementen te zijn samengesteld. Worst laat zich in zijn schilderijen inspireren door de 18de eeuw: ‘De grote schilderkunst was in die tijd al voorbij, dat was iets van de 17de eeuw met Rembrandt, Frans Hals en Vermeer en anderen natuurlijk. Die 18de eeuw past bij mij. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de interieurs van Engelse landhuizen uit die tijd of bijvoorbeeld het paleis van Versailles van Marie-Antoinette.’
De figuren die Worst in zijn complexe composities plaatst, zijn afkomstig uit zijn archief met knipsels uit tijdschriften. De sfeer in zijn werken roept herinneringen op aan beelden uit Italiaanse films van regisseurs als Federico Fellini (1920-1993) en Michelangelo Antonioni (1912-2007), waar Worst een groot liefhebber van is. Op dit doek lijkt de film even stil te staan en worden we geconfronteerd met een bevroren scène, waarin twee jongens in schooluniform de hoofdrol spelen. De vrouw op de achtergrond kijkt in haar handspiegel en lijkt mentaal niet helemaal aanwezig te zijn. Jan Worst toont ons een geconstrueerde werkelijkheid, maar zo virtuoos geschilderd dat we erin gaan geloven.De uitbundige interieurs van Jan Worst (1953) springen direct in het oog door de rijke detaillering en de vreemde combinaties van personen en objecten. Op het eerste gezicht lijken zijn schilderijen natuurgetrouwe weergaves van reële gebeurtenissen, maar bij nadere beschouwing blijken ze uit losse elementen te zijn samengesteld. Worst laat zich in zijn schilderijen inspireren door de 18de eeuw: ‘De grote schilderkunst was in die tijd al voorbij, dat was iets van de 17de eeuw met Rembrandt, Frans Hals en Vermeer en anderen natuurlijk. Die 18de eeuw past bij mij. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de interieurs van Engelse landhuizen uit die tijd of bijvoorbeeld het paleis van Versailles van Marie-Antoinette.’
De figuren die Worst in zijn complexe composities plaatst, zijn afkomstig uit zijn archief met knipsels uit tijdschriften. De sfeer in zijn werken roept herinneringen op aan beelden uit Italiaanse films van regisseurs als Federico Fellini (1920-1993) en Michelangelo Antonioni (1912-2007), waar Worst een groot liefhebber van is. Op dit doek lijkt de film even stil te staan en worden we geconfronteerd met een bevroren scène, waarin twee jongens in schooluniform de hoofdrol spelen. De vrouw op de achtergrond kijkt in haar handspiegel en lijkt mentaal niet helemaal aanwezig te zijn. Jan Worst toont ons een geconstrueerde werkelijkheid, maar zo virtuoos geschilderd dat we erin gaan geloven.
Dit werk is auteursrechtelijk beschermd. Je hebt toestemming nodig van de maker of diens erfgenaam om het te downloaden, bewerken, kopiëren of publiceren.