Dick Ket
Geïnspireerd door kubistische principes en de typische perspectieven van de oude Vlaamse primitieven schilderde Dick Ket (1902-1940) vanaf 1930 bijna alleen nog maar stillevens en (zelf)portretten. Bij zijn keuze om onderwerpen dichtbij huis te zoeken speelde ook mee dat Ket aan een ernstige hartkwaal leed, zodat hij op den duur voornamelijk binnenshuis kon werken.
Zijn stillevens arrangeerden hij zorgvuldig op de vloer van zijn kamer waardoor hij van bovenaf op zijn compositie keek. Dit afgeplatte perspectief combineerde Ket met een nauwgezette stofuitdrukking van de objecten. Hij vond ieder detail even belangrijk en werkte dus tergend langzaam. Kets uiterst secure werkwijze bezorgde hem ook de bijnaam "De martelaar van het marterhaar".
Dick Ket werd opgeleid op de Academie Kunstoefening in Arnhem waar hij zijn middelbare akte tekenen behaalde en ook schilderlessen volgde. Vanaf omstreeks 1929, toen hij bij zijn ouders in een door hemzelf ontworpen huis in Bennekom woonde, ging zijn gezondheid steeds meer achteruit. Dit was ook de tijd dat hij veranderde van stijl: van impressionistisch naar een meer realistische schildertrant. Hiervoor vond hij inspiratie bij de Vlaamse Primitieven en renaissanceschilders.
"Kets uiterst secure werkwijze
bezorgde hem ook de bijnaam
'De martelaar van het marterhaar'."
Hij was echter ook een groot bewonderaar van Jan Mankes en van zijn oudere tijdgenoten Raoul Hynckes en Wim Schuhmacher. Ket was van de groep schilders die met de verzamelnaam “neorealisten” wordt aangeduid het meest realist, maar kenmerkend voor zijn werk is de persoonlijke onderliggende symboliek. In alle verschijnselen, dingen en feiten zag hij de strijd en verhouding tussen het materiële en geestelijke deel van het bestaan. Ook in zijn kunst komt deze visie tot uiting. Het ging hem als kunstenaar niet alleen om de natuurgetrouwe weergave. Zijn koele, objectieve benadering stond in dienst van de gedachte dat ook aan dode voorwerpen in het schilderij bezieling toegedicht kan worden.
