Zilveren bruiloft
van Carel Willink
Veel kunstenaars zoeken in hun jonge jaren naar een eigen artistieke identiteit. Zo ook Carel Willink (1900-1983), de koele grootmeester van het neorealisme. Toen hij rond 1920 naar Duitsland afreisde, kwam hij in Berlijn in aanraking met de avant-garde. Expressionisme, dadaïsme, niets ging hij uit de weg. Later zei Willink: "Ik had zowat met elk 'isme' geëxperimenteerd. Na elke twee, drie, vier doeken wisselde ik van richting".
In 1924, toen hij weer teruggekeerd was in Nederland, schilderde hij De Zilveren bruiloft. De invloed van Fernand Léger is zichtbaar, maar de werkelijkheid heeft duidelijk haar entree gemaakt in dit werk.
Willink wilde het roer omgooien
"Vanaf dat moment kreeg de visuele wereld weer wat vat op me en bracht ik realistische elementen in mijn composities". Mooi detail is het schilderij in het schilderij. Waarschijnlijk een verwijzing naar Willinks vader, een niet onverdienstelijke amateurschilder die de jonge Carel meenam naar musea en zo de kiem legde voor de artistieke belangstelling van zijn zoon.