Christiaan Kuitwaard

Geweest
26.05.19 - 01.09.19
FB Christiaan Kuitwaard w b p 280

Deze tentoonstelling is voorbij.

Locatie: Museum MORE, Gorssel

Ontroerende schoonheid, teer en streng. De bedrieglijk eenvoudige stillevens van Christiaan Kuitwaard lijken de ultieme stilte vangen. Telkens opnieuw. Kuitwaards fascinatie voor schilderen naar de waarneming deelt hij met de Britse schilder Euan Uglow, die hij bewondert en van wie in dezelfde periode in Museum MORE een retrospectieve tentoonstelling wordt gehouden.

Elke week schildert Christiaan Kuitwaard (Sneek, 1965) een White Box Painting. Onderwerp: een wit geschilderd voorwerp in een witte kist. Formaat: 28 x 20 cm. Inmiddels is de reeks uitgegroeid tot bijna 400 stuks. De tentoonstelling in Museum MORE toont White Box Paintings 264 t/m 391.

W b p 364 733x1024

De White Box Painting is een opdracht die Kuitwaard zichzelf heeft gesteld, een oefening in kijken, met als doel om steeds beter en steeds bewuster waar te nemen, om grip te krijgen op licht en schaduw, ruimte en vorm, kleur en contrast. De voorwerpen zijn meestal alledaags: een kop en schotel, een flesje, een blokje, een tube, een takje, een handschoen, een hoed, een vaasje, een glas, een tros bananen.

Er zijn ook minder alledaagse voorwerpen: een schedel, een buste, een zeester. Maar de voorwerpen doen er niet toe. Soms is er zelfs geen voorwerp, dan is er alleen de lege kist. Want het gaat om het kijken. En om het schilderen. En om het schilderij. Hoewel sommige voorwerpen herhaaldelijk terugkeren, is geen schilderij hetzelfde. De omstandigheden veranderen, maar ook de blik van de schilder en de keuzes die hij maakt. Kijken is kiezen.

W b p 306 732x1024

Niet toevallig was wijlen schrijver Joost Zwagerman fan van Kuitwaards werk. Een voorliefde voor stilte en licht. Zwagerman selecteerde vlak voor zijn dood een aantal schilderijen van de Friese kunstenaar voor zijn tentoonstelling Silence out Loud. In De Groene Amsterdammer vertelde Kuitwaard daarover aan journalist Sandra Jongenelen: ‘Expressieve schilderijen met weinig beheersing passen niet bij mij. Stilte is mijn grondtoon. Bij muziek vind ik het adagio, de rustige tempi, ook het mooiste. Voor mij is stilte een subjectief begrip dat ik aan schilderkunst koppel. Stilte gaat over verdwijnen, leegheid, vervagen, opdoemen. En over schaduw en licht. Vooral zonlicht zie ik als metafoor van de stilte. In die stilte zit ook ingehouden spanning. Dat is het paradoxale ervan. Een schilderij aan de muur is heel stil. Er gebeurt niks, al kunnen de kleuren naarmate de dag vordert heel traag veranderen. Je kunt er ook aan ontsnappen. Draai je je om, dan is het schilderij verdwenen. Bij muziek lukt dat niet. Die blijf je horen.’

Ontdek welke
tentoonstellingen
nu te zien zijn

11 A2458 Eva Broekema lowres 1024x682